แบ่งปันเรื่องราว ของขวัญสำหรับโลกใบนี้

วันนี้ได้ไปนั่งไดอะล๊อกกับพี่อ๊บและพี่โอมที่ร้านกาแฟวาวี
นับว่าเป็นโอกาสอันดีที่ได้กลับมาแบ่งปันเรื่องราวให้กับทุกๆ สิ่ง
คงไม่มีเหตุบังเอิญที่ทำให้เราได้เจอกัน
และคงมีเหตุปัจจัยอะไรซักอย่างที่ทำให้เราได้พบกัน
เรื่องราวนั้นเกิดขึ้น หลังจากตัดสินใจนั่งแท๊กซี่จากศาลายาโดยมีจุดหมายที่ซอยอารีย์
เพียงเพื่อพบกับคนๆ หนึ่ง และหลายๆ คน กับความคาดหวังเกี่ยวกับเรืี่องราวของ " กระบวนกร "
ได้พบผู้ร่วมเดินทางในเส้นทางสายนี้ สองคน ผู้ร่วมหยุดพักพร้อมกัน ที่โอเอซิสวาวี
สามคนกับสุนทรียสนทนา
ก่อเกิดเรื่องราว
หนึ่งคนตั้งคำถาม " กระบวนกร " นั้น ทำงานอย่างไร มีรายได้เพียงใด พอเลี้ยงชีพรึมั้ย
คำตอบเหมือนมิใช่คำตอบ แต่เป็นการตอบด้วยคำถาม " แล้วคุณต้องการเท่าไร ? "
เรื่องราวที่ได้แบ่งปัน ถึงกระบวนกรที่เคยคลุกคลี ก็ได้ตั้งแต่สี่หลักถึงหกหลัก
สิ่งทีได้มิใช่เงินเดือน อาจขึ้นอยู่กับ Demand & Supply บ้าง แต่มิใช่ทั้งหมด
หากพ้นไปจากกรอบเดิมๆ การตัดสินแบบเดิมๆ ด้วยปัจจัยแวดล้อม แล้วนำมาชั่งน้ำหนัก
สิ่งที่ได้ก็เป็นแบบหนึ่ง หากพ้นไปจากเหตุผล ใช้ความรู้สึกเข้าอธิบายหรือไม่ต้องอธิบาย
เพียงแค่รู้สึก ก็พบว่า " กระบวนกรนั้นไม่อดตาย "
ผลงานรังสรรค์ออกมาจากใจ ตัวชี้วัดมิใช่เงินตราแต่มันมีค่ามากกว่านั้น ซึ่งต้องค้นหาต่อไป
บางทีอาจเป็นคำตอบเดียวกับคำถามที่ว่า " ทำไมเราถึงอยากเป็นกระบวนกร "
" กระบวนกรมีรายได้เท่าไร ? " คำถามนี้อาจไม่ต้องถามใคร
แต่กลับมาถามตัวเรา
" แล้วเราต้องการเท่าไรหล่ะ ? "
ฟังดูเหมือนเพ้อฝัน เลื่อนลอย นามธรรม อุดมคติ ความคิด ไม่มีจริง
ไม่มีเหตุผลมาอธิบาย เพียงแค่รู้สึก
เพียงแค่...รู้สึก...จริงๆ