ของขวัญจากเชียงราย

บางช่วงเวลา...ณ เชียงราย...

" ไม่ยัดเยียด ตัวตนของเราให้คนอื่น "
" ดูแลพลังชีวิต โอบอุ้มชีวิต แบ่งปันเรื่องราว "
" ละทิ้งความดูดี เผยตัวตน "
" ละเลง ตัวตน "
" การยอมรับ "
" ดี หาย ขุ่นมัว ดีหาย คิด พูด เขียน "
" อืดๆ สบายๆ "
" ยอมรับกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างเต็มที่ "
" พันธนาการ "

หนึ่งวันหนึ่งคืน หนึ่ง ในเชียงราย อากาศไม่ค่อยหนาวมากแต่เย็นกำลังสบาย ช่างเป็นเช้าที่สดใส ต่างจากความขุ่นมัวเมื่อวันวาน
ความขุ่นมัวที่เกิดจากความต้องการการยอมรับบวกับตัวจี๊ดที่คอยก่อกวนอยู่ตลอด เพราะเจ้าอัตตา ตัวตน นั้น ไม่พอใจที่จะให้ใครมา
ออกคำสั่งเหมือนดั่งว่าเจ้านั้นอ่อนแอเสียนี่กระไร

ความทุกข์เกิดที่เรา (ใจ) และดับที่เรา (ใจ) ช่างเป็นพันธนาการอันแน่นหนาแห่งความอิจฉา ความอยาก อัตตาตัวตนที่ใหญ่ ทำให้จิต
อันเป็นสมุหะอันหลับใหลถูกปิดกั้นมิให้ตื่นจากภวังค์แห่งความฝัน

" เขาผู้นั้นมิได้มีความผิดใด หากแล้วไซร้ทุกการกระทำย่อมมีที่มา "
" อย่าโทษคนอื่น ให้ย้อนกลับมาดูใจของเราเอง " อ.ระพี สาคริก มักสอนเรื่องนี้อยู่เสมอ

เรื่องราวที่หลายๆ คนในวงสนทนาแบ่งปัน อาจไปทับซ้อนกับเรื่องราวของอีกหลายๆ คน เหมือนโลกของเราที่ทับซ้อนอยู่กับโลกของ
คนอื่น และอยู่ในโลกของพวกเรา

เหมือนตะเกียงสิบดวงที่สาดส่องอยู่ในห้อง เราิมิอาจรู้ได้ว่าแสงที่ส่องไปกลางห้องนั้นเป็นของตะเกียงดวงใด เพราะในโลกของจิตวิญญาณ ความเป็นปัจเจกนั้นไม่มี

เมื่อเชื่อมโยงอัตตาก็ลดลง ความเป็นปัจเจกนั้นไม่มี เรื่องราวที่จี๊ดก็กลับกลาย ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน แต่เรื่องราวที่เกิด
ย่อมมีดับ เป็นตถตา

" การดูแลและทำให้อนาคตของเราปรากฏ "
" คนแกะไม้ "
" การดูแลร่างกายและจิตใจ "

...เรื่องราวยังคงดำเนินต่อไป... บนเส้นทางแห่งการฝึกตน...